پسر من ! کرفک اندیش بوی ، نه گناه اندیش ، چه مردم تا جاودان زمان زنده نی ، چه چیز که آن مینوی ( است ) ، بایستنی تر ( پاینده تر)

که جان پدرکرفه اندیش باش

بی آزار و به دین و خوش کیش باش

چو باید شدن زین جهان ای پسر

نگر تا به مینو چه بایسته تر

نباشدکس اندر جهان دیرپای

همان مینوی کرده مانده بجای